Mijn reis naar Suriname.
Op zondagochtend om kwart over tien zou ik vertrekken. Een
uur eerder zag ik ineens Ivo in de tuin lopen en zijn bakje leeg eten. Dat was
een prettige gebeurtenis zo vlak voor vertrek. Het plan was om met de trein
naar Schiphol te gaan. Nu zijn mijn ervaringen met de NS niet bepaald geweldig (sorry
Jan). Om enkele voorbeelden te noemen:
- Enkele jaren geleden ging ik met de train naar Amsterdam voor een congres. In Breda (of Den Bosch, dat weet ik niet meer) strandde ik omdat er een probleem was in de tunnel bij Barendrecht. Ik kon weer terug naar huis, geen congres (waarvoor studiepunten verkregen konden worden) en entree kosten kwijt;
- Met Marleen naar een museum. Op de terugweg stopte de trein in Den Haag en ging niet meer verder ten gevolge van een onduidelijk probleem. Totale chaos op het station. Buitenlandse mensen die naar België of verder moesten, vroegen ons wat ze moesten doen. Maar dat wisten wij ook niet. Uiteindelijk na een tip van een medepassagier zijn we met een soort sneltram die overvol was en waarin we als haringen in een ton stonden, naar Rotterdam gereden vanwaar we verder konden.
Marleen bracht me zondagmorgen weg naar station Roosendaal.
Aldaar heeft ze mijn anonieme chipkaart opgeladen zodat ik door de hekjes kon
komen. Ik wilde vervolgens nog een kaartje kopen, maar dat hoeft natuurlijk
niet meer, stom. Op de borden stond te lezen dat de trein naar Amsterdam zeer
beperkt inzetbaar was en dat bussen ingezet werden. Ik dacht,”oh nee, daar gaan
we weer!!!, niet nu. Maar gelukkig bleek het probleem te zitten na Schiphol.
In mijn coupé zag ik twee mensen die gezien hun huidskleur
en de omvang van hun koffers, waarschijnlijk in hetzelfde vliegtuig zouden
zitten. De donkere man aan de overkant van het gangpad had een spierwit
overhemd aan en een keurig blauw kostuum. Zijn colbert kon volgens mij nooit
dicht vanwege zijn enorme buik. Verder droeg hij grijze sokken en zwarte
puntschoenen die nodig gepoetst moesten worden. Hij telefoneerde in het Frans,
stapte uit in Den Haag en was dus waarschijnlijk een diplomaat.
In Rotterdam CS stapte er een echtpaar in met hun dochter
van een jaar of 14. Het meisje ging eerst met open gesperde mond elastiekjes om
haar beugel bevestigen. Vervolgens pakte ze een wattenstaafje en ging
uitgebreid haar oren schoonmaken. Na bestudering van het wattenstaafje besloot
ze of ze het zou hergebruiken of dat ze het weg zou gooien en een nieuwe
pakken. Daarna ging het schoonmaakproces weer verder.
Op Schiphol op zoek naar de SLM incheckbalie. Het wachten op
Schiphol vind ik een ramp, het is overal druk en een herrie. Ik dacht, snel
inchecken en naar de gate, daar is het meestal lekker rustig. Bij de
incheckbalie stond een enorme
mensenmassa met grote karren met koffers te wachten voor de loketjes. Dat zou
wel eens een uur aanschuiven kunnen worden. Maar een dame in een mooi Schiphol-
of SLM-pakje kwam naar me toe en vroeg of ik elektronisch ingechecked had
(thuis dus). Dat was inderdaad het geval. En nu mocht ik zo maar doorlopen naar
één van de loketjes waar net iemand klaar was. Ik was dus in een minuut die hele
mensenmassa voorbij. Later tijdens de vlucht werd me duidelijk hoe dat kwam.
Een Surinaams echtpaar vertelde me dat “donkere mensen”, in dit geval Surinamers,
altijd veel te veel bagage meenemen en dus moeten bijbetalen en daardoor niet
elektronisch kunnen inchecken.
Na het afgeven van de bagage moet je nog zelf gecontroleerd
worden. Je moet heel je hebben en houwen op transportbanden leggen en zelf door
de “Total bodyscan” gaan. Daarna wordt je nog eens fysiek gefouilleerd. Daarna
ben ik op een rustig plekje bij de gate gaan zitten.
En daar kwam ineens een
hele groep Surinaamse scouts aangelopen. Die zagen er geweldig mooi uit. Ze
hadden een uitwisselingsprogramma met scouts uit Deventer.
In het vliegtuig zat ik op de tweede stoel van 4 in de
middenrij met naast me een jonge Vlaamse vrouw die fysiotherapieles geeft aan
de universiteit van Paramaribo. Aan de andere kant een jongetje met zijn
moeder. Eén stoel vrij dus.
Voor of tijdens het opstijgen, vertelde de gezagvoerder dat
je de telefoons moest uitschakelen. Er waren twee mensen die dat deden, ikzelf
en de Belgische jongedame die naast me zat. We waren nog maar net opgestegen
(15.30 uur) of achter me begon een man zeer luid te snurken. De gehele reis was
het nogal luidruchtig in het toestel. Veel mensen leken elkaar te kennen en
gingen in groepjes bij elkaar staan praten en lachen. Er waren natuurlijk ook
mensen die probeerden te slapen, maar die hadden pech. Het snurken duurde dan
ook niet lang.
Het vliegtuig schudde regelmatig behoorlijk door
turbulentie. Mijn Citroen met zijn hydraulische vering gaat daar veel beter mee
om.
De vliegreis duurde erg lang, meer dan negen uur en halverwege begon alles
aan me pijn te doen. Ik ben opgestaan en heb wel een uur achterin gestaan en
met iedereen die daar kwam (voor het toilet of om extra drank te vragen) een
praatje te maken. Toen begonnen mijn ledematen weer enigszins normaal te
functioneren.
Als je dan geland bent, denk je “nu zijn we er zo”…..niets
was minder waar. Achtereenvolgens gebeurde er dit:
- Via een trap uitstappen en dan te voet het (kleine) vliegveld oversteken;
- Binnen in de ontvangst- en vertrekhal zijn er twee loketten, één voor douanecontrole en één voor het aanschaffen van een toeristenkaart (had ik op Schiphol willen doen want daar had ik veel tijd niets te doen, maar dat loket is op zondag niet open!!! Anno 2016). 90% van de mensen loopt naar de douane en 10% naar het loket voor de toeristenkaart (waaronder ik door een tip van mijn Vlaamse buurvrouw);
- Bij het loket voor de toeristenkaart zitten twee mensen die kaarten á €30,- met de hand en carbonpapier uitschrijven. Je kan je voorstellen hoe “snel” dat gaat. Het grootste deel van de 90% die naar het douaneloket was gegaan wordt alsnog naar het loket voor de toeristenkaart gestuurd. Ik dacht, “zo nu ben ik lekker snel klaar want bij de douane staat nu niemand meer”.
- Helaas, na de douane moet de bagage van de band gehaald worden. Volgens mij wordt iedere koffer handmatig van het vliegtuig naar de ontvangsthal gebracht en op de band gelegd. Wat duurde dat lang zeg!!! Goed, koffer van de band gehaald, nu naar het hotel;
- Voor de uitgang van de hal stond netjes de shuttlebus van het hotel klaar, temperatuur ca. 35C en zeer vochtig. Vier medepassagiers en ik kregen een flesje gekoeld water en daar gingen we. Sommige stukken razend hard, alles passerend, maar het grootste deel filerijden. De airco stond zo hard, dat ik een jasje uit mijn tas heb gehaald en een pet heb opgezet. Uiteindelijk arriveerden we pas om 04.00 uur Nederlandse tijd in het hotel, tamelijk gebroken.
