Morgen heb ik nog een groep en dan om zes uur is er de uitreiking van de certificaten. Daar maken ze in Suriname een heel ritueel van. Alle deelnemers, 56 mensen, moeten dan allemaal komen. Ik houd een kleine toespraak en dan worden een voor een de certificaten uitgereikt. Die certificaten hebben geen enkele waarde, die heb ik zelf gemaakt. Het is slechts een bewijs van deelname. Maar toch wordt er veel waarde aan gehecht. In Nederland stuur ik de certificaten na afloop van de trainingen op naar de afdeling PZ en die verspreidt ze naar de deelnemers. Maar ook in Nederland worden ze trots aan de muur gehangen.
Tijdens de training wordt er voor een warme lunch gezorgd. Maar die arriveert dan om een uur of drie!!! Dat schopt mijn hele inwendige voedselhuishouding in de war. Ik houd me thuis stipt aan de eettijden, dat is voor mijn inwendige mens erg belangrijk zal ik maar zeggen. Als ik hier om drie uur lunch, dan wordt het avondeten al snel negen uur en daar voel ik me niet goed bij. Daar tegenover staat, dat dan wel een groot deel van de avond gevuld is. Elk nadeel heeft zijn voordeel zou Cruijff gezegd hebben.
Op de terugweg had ik een vrouwelijke taxichauffeur. Een heel aardige praatgrage vrouw die rustig reed en een heel leuke uitspraak deed, namelijk:
"Iedereen neemt voorrang, dus iedereen heeft voorrang".
Dat is een uitstekende samenvatting van het verkeer in Paramaribo. Ik heb nu 2 keer een grappig krantenartikel laten zien. Maar even gemakkelijk staat daar tussen het volgende zeer serieuze artikel:
Ik wilde voor mijn avondeten eens een eettentje zoeken waar ik echt Surinaams eten zou kunnen kopen. Nu is wandelen in de avond als het donker is, een gevaarlijke toer vind ik. De eerste dagen liep ik op mijn slippertjes buiten. Maar de auto's racen voorbij, het is heel erg druk, ze komen van veel kanten tegelijk, ze rijden hier links dus je kijkt eerst naar de verkeerde kant, er zijn geen of heel smalle trottoirs waar dan ook nog auto's op geparkeerd staan zodat je wel op de rijweg moet lopen. Kortom voortdurend oppassen.
Nu heb ik mijn stevige wandelschoenen onder mijn korte broek aangedaan zodat ik snel kan rennen bij het oversteken en snel kan reageren.
Na een wandeling van ongeveer drie kwartier kwam ik langs een eetcafé waar ik heerlijk gegeten heb.
Kip creool met pom. Pom is een aardvrucht (ik denk een soort aardappel) die geraspt wordt en vermengd wordt met allerlei kruiden en vervolgens in de oven gebakken wordt. Erg lekker.
De kip Creool was behoorlijk pittig zodat ik in combinatie met de hitte veel zweet verloren ben. Douchen voordat ik het bed in duik.
Onderweg naar het eetcafé kwam ik nog langs Fort Zeelandia. Daar moest ik toch even een foto van maken. Ik had altijd gedacht dat dit gebouw ergens buiten Paramaribo zou liggen. Maar het is midden tussen andere overheidsgebouwen en vlak bij het presidentieel paleis.
