Ik lijk wel een VIP

Vandaag kon ik de ochtend gebruiken om het centrum van Paramaribo te verkennen. 
Eerst het ontbijt bij de vogels en de varanen (ongeveer 60 cm lang).

Dan nog even in de tuin van het hotel naar de rivier gekeken.

Ik heb heel veel foto's gemaakt en enkele leuke filmpjes. Ik voeg enkele foto's toe, maar het uploaden van een filmpje duurde veel te lang, ik zal het later toevoege. Het is wel een gezellige heksenketel in Paramaribo. Maar de stad is eigenlijk maar klein, je loopt het in een ochtend rond. 
Ze hebben er leuke kleine gekleurde bussen

En vooral heel veel van die bussen. Het zijn wilde bussen, dus niet van een maatschappij. Iedereen kan een bus kopen en gaan rijden. Een soort taxibusjes dus. Maar het zijn er heel veel.

Onderweg kwam ik langs een van de bedrijfjes die uitstapjes organiseren. Ik naar binnen en een boottocht op de rivier en excursies naar de plantages besproken. Ik moet me om 07.00 uur melden op de pier en ben om 16.00 uur terug. Dat wordt vroeg opstaan. Ik probeer voor de zaterdag nog zo iets te regelen. 
Het is eigenlijk een gezellige bende

In de rivier liggen de tochtjes boten klaar

Maar ik ga morgen met een grotere boot mee.
Overal authentieke straatnaambordjes

Maar soms een beetje kapot

In de open lucht een officieel feestje ter viering van de verjaardag van de partij bij het beeld van dhr. Pengel. Het volkslied werd gezongen en er werden toespraken gehouden.

Tijdens zo'n wandeling zie je natuurlijk ook minder prettige dingen zoals arme sloebers en daklozen. Het leven in Suriname is momenteel niet makkelijk. De munt is enorm gedevalueerd en er is geen sociaal vangnet.

Ik was daarna wel volledig doorweekt en ben in het hotel eerst maar onder de douche gestapt en heb schone kleren aangetrokken. Daarna ben ik een lichte warme lunch gaan eten in het eetcafé van gisteren. Dat is ongeveer een kwartier doorstappen van het hotel, dus weer zweten. 

Na de lunch en de wandeling terug heb ik weer de nette kleren aangetrokken en een taxi genomen naar het opleidingsinstituut voor mijn laatste groep. Het was dit keer een nogal afwijkende groep. Het niveau was buitengewoon laag en ik heb erg moeten improviseren en mijn training moeten aanpassen. Maar dat is wel leuk, dat maakt het spannend. Ik heb er veel humor ingestoken en we hebben veel gelachen, ondanks de complexe materie.
Daarna was het een uurtje wachten tot zes uur voor de uitreiking van de certificaten. Natuurlijk kwam niet iedereen om zes uur. Om zes uur begon het binnen te druppelen, dat is Suriname. En de mensen die wel om zes uur kwamen, maakten zich echt niet druk dat ze moesten wachten. Na een toespraakje heb ik een voor een de certificaten uitgereikt en de mensen een hand gegeven. Vervolgens wilde iedereen met me op de foto en wilden ze allemaal dat ik het certificaat ook van een handtekening zou voorzien. Ik leek wel een bekende voetballer of popster. 
Nadat vrijwel iedereen vertrokken was, kwam er nog een nakomer binnen met een zoontje van twee op zijn arm. Toen ik naar zijn naam vroeg, wilde hij geen antwoord geven, maar plotseling zei hij tegen mij: "OPA". Toen stond ik weer met beide benen op de grond. 
Met de taxi weer naar het hotel, lange broek verwisselen voor de korte broek en weer uit eten. 
Terug heb ik een taxi genomen want ik was het lopen nu wel beu.
Ik zal nog een keer een aparte aflevering maken met foto's van de huizen en andere gebouwen in Paramaribo. Daar is vanavond te weinig tijd meer voor. Ik moet op tijd naar bed in verband met mijn uitstapje morgen.